อัตราค่าวิชาชีพนักสืบ

หลายท่านโทรมาปรึกษาเพื่อจะให้ฟ้องคืด ต่อสู้คดี สืบคดี สืบทรัพย์ สืบพฤติกรรมชู้สาว
สืบพฤติกรรมหุ้นส่วนบริษัท สืบจับตามหมาย สืบจับพวกละเมิดสิขสิทธิทางปัญญา สืบหาบุคคล
หายและอื่นๆ อีกมาก เมื่อพูดคุยทางโทรศัพท์ยังไม่เสร็จสินได้ใจความอะไรเลย ( ขอย้ำว่า
ทางโทรศัพท์ ) ก็จะถามว่า " ที่สำนักงานคุณจะคิดฟ้องหรือสืบนี่เท่าไร " ซึ่งผมก็ตอบไปว่า
ขอให้ดูรายละเอียดให้มาก กว่านี้ก่อน ท่านเหล่านั้นก็จะขอให้บอกราคาให้ได้ บางครั้งผมบอก
ราคาไป ๑ - ๑๐ ล้านก็มี เพราะรู้ว่า ท่านทั้งหลายที่โทรเหล่านนี้ มีจุดประสงค์เดียวคือ ต้องการ
จ้างในราคาที่ถูกที่สุด หรือเอาไปเปรียบเทียบกันในหลายๆ ที่โดยไม่คิดถึงความสามารถ
และหลักการพยานหลักฐาน และวิธีการหาพยานหลักฐาน ซึ่งอาจมีพวกสำนักกฎหมายหรือ
นักสืบอื่นมาสอดแนมราคา ขอบอกกับท่านทั้งหลายว่า การที่ท่านจะโทรไปปรึกษาทนายความ
หรือนักกฎหมาย ไม่ว่าสำนัก ไหนก็ตามเพื่อสอบถามราคาการว่าจ้างไว้ก่อนนั้น จะทำให้ท่าน
ไม่ได้รับความจริงของคดีที่จะว่าจ้าง เพราะนักกฎหมายหรือทนายส่วนใหญ่จะรู้อยู่แล้วท่าน
โทรมาเพื่อเปรียบเทียบราคาเท่านั้น หรือเอาไปเปรียบเทียบกันทนายคนอื่นต่อไป
ขอเตือนว่า ถ้าคุณคิดว่าทนายความทุกคนโง่ไม่รู้ในเรื่องนี้ขอให้คิดไม่ได้แล้ว ถ้าทนายความ
หรือนักสืบนักกฎหมายที่คุณไปว่าจ้างและคุณต่อรองได้ราคาถูกๆ ซึ่งคุณเห็นว่าเขาโง่หลง
คารมย์คุณที่หลอกล่อจนได้ราคาถูก ก็ขอให้คุณรู้ว่าเมื่อคุณคิดว่าเขาโง่รู้ไม่ทันคุณ รับว่า
ความราคาถูกๆ ให้กับคุณ คุณจะ ไม่คิดบ้างหรือว่าเวลาเขาไปดำเนินการทางคดีให้คุณ
เขาจะไม่โง่ถูกอีกฝ่ายหลอกให้แพ้คดีได้เหมือนกัน แล้วอย่างนี้คดีของคุณจะประสบความ
สำเร็จได้อย่างไรในเมื่อคุณไว้ใจคนที่คุณคิดว่าโง่ ให้ดำเนินการตั้งแต่แรก ( สรุป โง่ทั้ง
สองฝ่าย ทั้งคนจ้างและคนรับจ้าง )

ขอแนะนำวิธีตรวจสอบเปรียบเทียบราคาค่าจ้างแบบง่ายๆ ในกรณีติดตามพฤติกรรมบุคคล
ท่านลองติดตามโดยไม่ใช้พาหนะส่วนตัว ให้ท่านใช้แท็กซี่ มอเตอร์ไซร์รับจ้างในการติดตาม
สมมติว่า บ้านเป้าหมายอยู่รามอินทรา ที่ทำงานอยู่สีสม เริ่มตั้งแต่เรียกแท๊กซี่ให้ขับรถตาม
ไปถึงที่ทำงาน และ ไปหาที่นั่งเฝ้ารอจนกว่าตัวเป้าหมายจะออกจามที่ทำงานและไปที่อื่นต่อ
ก็ให้นั่งแท๊กซี่ตามต่อไป เมื่อ ไปถึงสถานที่ใดก็ให้ไปหาที่เฝ้าทำแบบนี้จนถึงเวลากลับบ้าน
ก็นั่งแท๊กซี่กลับบ้าน แล้วท่านจะรู้ว่า เฉพาะค่าใช้จ่ายแท็กซี่นั้นเข้าไปเท่าใดแล้ว ยังไม่
รวมค่าปลอมตัวเข้าไปในสถานที่ ค่าเสียเวลาใน ที่นักสืบต้องคิด รวมถึงค่าอุปกรณ์ที่ทันสมัย
และค่าอาหาร ( ยังไม่รวมค่าซื้อข่าว หรือหาข่าวความเคลื่อน ไว้ของเป้าหมายแบบความลับ )
ที่หลายท่านคิดว่าจ้างนักสืบวันละ ๑,๐๐๐ - ๒,๐๐๐ ก็คุ้มแล้วนั้นจะ ได้รู้เสียที่ว่าแม้ตัวเองไป
ทำเองก็ยังต้องเสียเงินเข้าไปเป็น ๑,๐๐๐ แล้วและจะมาคิดว่าจ้างนักสืบแค่พันสองพันก็มีคน
รับทำแล้ว ( ความเห้นแก่ตัวบวกกับความขี้เหนียวผลลับที่ออกมาคือไม่ได้อะไรเลย) ไม่เชื่อ
ก็รองไปทำดูได้จะได้รู้ว่าจริงหรือไม่ ถ้าทำแล้วมีต้นทุนไม่ถึง ๕๐๐ ขอแนะนำว่าให้ท่านสืบ
เองจะดีที่สุด เวลาถูกฟ้องฐานละเมิดสิทธิของผู้อื่นตามกฎหมายจะได้ออกเงินเอง

ที่ผมไม่บอกไว้ในเรื่อง Lawyer เพราะรู้ว่า ยังมีคนที่คิดว่าตัวเองเก่งกว่าทนายความ
เก่งกว่านักกฎหมาย หรือเก่งกว่านักสืบอีกมาก ไม่ว่าจะเป็นลูกหนี้เจ้าหนี้ทนาความ หรือ
พวกเจ้าของกิจการ ที่คิดว่าตัวเองมีเงินจ้างหรือไม่มีเงินแต่จะจ้างในราคาถูกๆเอาไว้ก่อน
ให้หลงอยู่ในวังวนของความ ขี้เหนียวต่อไป ขอให้ท่านลองคดิดูว่า " ถ้าท่านเก่งกว่าคนที่
ท่านไปขอคำปรึกษา ทำไม่ท่านจึง ไม่ว่าความเอง หรือสืบคดีเอาเสียเลย เพราะกฎหมาย
ก็ให้ท่านทำได้เองอยู่แล้ว ไม่ต้องเสียเงินด้วย " เราเตือนหลายคนมาในเรื่องนี้ " อย่ามอง
นักกฎหมายที่สำนักงานกฎหมายสวยๆ อย่ามองที่ราคาถูกๆ ในที่สุดจะมานั่งเช็ดน้ำตาภาย
หลัง " ที่บอกว่านี้เป็นส่วนแรกที่ต้องการให้ท่านรู้ว่า " รู้เขา รู้เรา รบร้อยครั้ง ชนะร้อยครั้ง "
สำนักกฎหมายและนักสืบของเราไม่เดือนร้อนอยู่แล้ว คนเดือนร้อนคือตัว ท่านเอง และ
วิธีการทางกฎหมายที่แท้จริงผู้ที่เรียนรู้มาโดยตรงเท่านั้นที่จะรู้ลึกซึ้งได้ ที่หลายๆท่านรู้
เป็นเพียง หลักการของกฎหมายเท่านั้น ถึงท่านรู้แล้วแต่ก็ไม่สามารถทดำเนินการด้วย
ตัวเองได้ถ้าไม่ได้เรียนมาทางด้านกฎหมายและการสืบสวน

ต่อไปมาดูอัตราค่าวิชาชีพ และค่าดำเนินการของนักสืบ (คงถูกใจหลายท่าน)

๑ . ค่าวิชาชีพเรากำหนดจากความยากง่าย และความชับซ้อนของคดีเป็นหลัก เราจะ
ไม่ดูว่าทุนทรัพย์ จะราคาสูงมาน้อยเพียงใด แต่จะดูความสำคัญของคดีเป็นหลักร่วมด้วย
และจะคิดขั้นต่ำสุด x x , x x x บาท

๒ . ค่าดำเนินการ ที่ออกไปดำเนินการหรือที่ได้จ่ายไปจริงๆ เช่น ค่าพาหนะ ค่าใต้โต๊ะ
ค่าบนโต๊ะ ค่าขายข่าว และอื่นๆ ซึ่งท่านสามารถรู้และเห็นในสิ่งที่ดำเนินการไปทั้งหมด
คิดขั้นต่ำสุด x , xxx บาท ต่อครั้ง

๓ . ในกรณีที่ต้องการให้ใช้อุปกรณ์เพิ่มเติม เช่น ถ่ายVDO VDO อินฟาเร็ด ดักเสียง
โทรศัพท์มือ เฝ้าจุดOnline มีค่าอุปกรณ์ค่าใช้จ่ายรายชั่วโมงหรือรายวัน ขั้นต่ำ x,xxx บาท
หรือค่าประกัน xx,xxx

ทำไม่ค่าวิชาชีพและค่าดำเนินการจึงสูง ซึ่งเปรียบเทียบกับการว่าความแล้วต่างกันมาก
ขอให้ท่าน ลองไปดำเนินการด้วยตัวเองและจดค่าใช้จ่าย (ตามที่บอกไว้แล้ว) และไปสอบ
ถามราคาอุปกรณ์ที่ต้อง ใช้ซึ่งราคารวมกันแล้วไม่ต่ำว่า ๑ แสนบาท เพราะการสืบนั้นต้อง
ออกไปดำเนินการนอกสถานที่ เมื่อ ออกเดินทางไปแต่ละครั้งก็ต้องมีค่าใช้จ่ายทันที่ไม่
เหมือน กันทนายความที่เดินทางไปแต่ศาลเท่านั้น และนานๆ ก็เดินทางครั้งหนึ่งตามที่
ศาลนัดหรือนำส่งเอกสารต่อศาลเท่านั้น ดังนั้นเมื่อเปรียบเทียบกับทนายความแล้ว นักสืบ
จึงทำงานหนักและเหนื่อยกว่าหลายเท่า ทนายเพียงแต่ใช้สมองร่างคำฟ้องคำให้
การ คำร้อง คำแถลง อุทธรณ์ ฎีกา ตามพยานหลักฐานที่มี ส่วนนักสืบต้องรู้กฎหมายอย่าง
ทนายความแล้วต้องรู้วิธีหาพยานหลักฐานให้สอดคล้องกับคดีให้ได้ และใช้สมองแก้ไข
สถานะการณ์ จึงเป็น เหตุให้ค่าวิชาชีพนักสืบที่แท้จริงสูงกว่าทนายความ ค่าวิชาชีพทนาย
ความ ๕,๐๐๐ ก็สามารถว่าความได้ แต่นักสืบ ๕,๐๐๐ ไปทำงาน วันเดียวก็หมดแล้วและ
อาจไม่ได้ หลักฐานอะไรเลย เมื่อเปรียบเทียบแล้ว จึงมีความต่างกันมา เมื่อมีความต่างกัน
ประกอบกันบางท่านต้องการจ้างราคาถูกๆ จึงเป็นช่องให้ทนาย หรือนักกฎมายบางคนใช้
หาเงินจากท่าน เช่น (อุทธาหรณ์)

๑ . เจ้าหนี้ เจ้าหนี้มักจะมีหลักฐานที่สำคัญคือสัญญากู้ยืมเงิน ตามกฎหมายถือว่าฟ้องได้
เมื่อเจ้าหนี้ ไปหาทนายความเพื่อจะจ้างฟ้องคดี ทนายความก็จะบอกว่าชนะคดีแน่นอน
( ก็ชนะจริงถ้าไม่ใช่สัญญา กู้ปลอม ) แต่ตัวเจ้าหนี้จะถามว่า และจะยึดทรัพย์ลูกหนี้ หรือ
ทำอะไรกับลูกหนี้เพื่อเอาเงินคืนมาให้ไหม ทนายก็ต้องบอกว่าได้แน่นอนตามกฎหมาย
เมื่อศาลพิพากษาแล้วก็ไปยึดทรัพย์ลูกหนี้เลย ( ยึดได้จริงตามกฎหมาย) เจ้าหนี้จะ
ถามว่าทนายคิดค่าดำเนินการเท่าไร ทนายก็จะคิดจะคิด ๕ - ๑๕ % ของทุนทรัพย์ที่ฟ้อง
และเบิกก่อน ๒๐-๓๐ % ของที่ตกลง

    ดูๆ แล้วท่านคิดว่าก็ไม่มีอะไร ถึงอย่างไรทนายก็ดำเนินการให้จนยึดทรัพย์ได้ ถ้าพูด
แบบนั้นก็ ถูกต้อง แต่ที่จริงแล้วเจ้าหนี้รายนี้อาจเข้าใจผิดจากคำพูดของทนายความได้
เพราะตัวเจ้าหนี้มีจุด ประสงค์ที่แท้จริงคือต้องการให้ฟ้องคดีและไปยึดทรัพย์ลูกหนี้
เอาเงินที่เป็นหนี้คืนมาให้ได้เท่านั้น และทนายก็บอกว่าทำได้ ( แต่คำว่าทำได้นั้น
ไม่ได้บอกว่า ต้องมีขั้นตอนทำอย่างไร บอกว่าทำได้ ตามกฎหมายอย่างเดียว )
พอฟ้องคดีเสร็จศาลมีคำพิพากษาแล้ว ก็จะขอเบิกเงินส่วนที่เหลือ หรือบาง ทีจะเบิก
ก่อนที่ศาลมีคำพิพากษา พอได้คำพิพากษาแล้วก็จะบอกเจ้าหนี้ว่าต้องตั้งเจ้าพนักงาน
บังคับคดีไปยึดทรัพย์ และอาจจะขอเบิกเงินอีก เจ้าหนี้ก็หลงเชื่อคิดว่าต้องยึดทรัพย์ได้
แน่นอน จนกระทั่ง เวลาผ่านไปสักระยะเห็นว่ายึดทรัพย์ยังไม่ได้หรือยึดได้ก็เป็นทีวี
ตู้เย็นและของเล็กๆ น้อยไม่พอใช้หนี้ แถมต้องเสียเงินวางศาลในการยึดอีก ๓ %
และค่าประกาศขายอีกครั้งละ ๑,๕๐๐ บาท ทนายจะบอกว่าไปตรวจทรัพย์แล้ว ูลูกหนี้
ไม่มีทรัพย์ให้ยึดก็ไม่รู้จะทำอย่างไร ในที่สุดเจ้าหนี้ก็รู้ว่าถูกหลอก ให้ฟ้องคดีก่อน
" นี้ละที่เรียกว่า ชนะคดีได้แต่กระดาษใบเดียว " ลูกหนี้ที่รู้กฎหมายก็ลอยนวลไป
เจ้าหนี้ต้องมานั่งเอาน้ำตาเช็ดหัวเข่า ( สำน้ำหน้าเจ้าหนี้น่าโง่ )

๒ . ลูกจ้างฟ้องเจ้านายฐานล่วงละเมิดทางเพศ ข่มขืน พนักงานหญิงท่านหนึ่งชื่อ น.ส.สวย
ถูกนายจ้างหว่านล้อมจะให้ตำแหน่งเลขาหรือผู้จัดการและเงินเดือนๆละ ๖๐,๐๐๐ บาท และใช้
คำพูดจนที่สุดก็ได้ น.ส.สวย เป็นเลขาพิเศษส่วนตัว มีรถให้ใช้มีบ้านให้อยู่ ต่อมาภริยานาย
จ้างรู้เรื่องจึงสั่งให้ย้ายไปอยู่ที่สาขาต่างจังหวัดและลดเงินเดือนให้เหลือ ๑๒,๐๐๐ บาท ยึดบ้าน
ยึดรถ น.ส.สวย กลัวจะตกลงไม่มีเงินเดือนเลี้ยงพ่อแม่พี่น้องจึงยอมย้ายไปอยู่สาขาต่างจังหวัด
นายจ้างก็ยังพยายามจะไปให้ น.ส.สวย เพื่อขอร่วมเพศ แต่ น.ส.สวย กลัวจะถูกให้ออกจึงยอม
ให้นายจ้างร่วมเพศ น.ส.สวย กลัวว่าสักวันหนึ่งภริยานายจ้างต้องรู้แน่นอน จะต้องถูกไล่ออก
หรืออาจถูกฆ่า แต่ น.ส.สวย คิดว่าถ้าถูกออกจริงๆ ก็ไม่อยากไปตัวเปล่าๆ อยากเอานายจ้าง
เข้าคุกฐานที่หลอกให้เป็นภริยาน้อย น.ส. สวย จึงมาปรึกษาผม ว่าต้องการจะดำเนินคดีกับ
นายจ้าง ถ้าถูกให้ออกทั้งทางคดีอาญาและคดีแพ่ง และคดีแรงงาน โดยให้เตรียมหาพยาน
หลักฐานไว้สู้นายจ้าง จึงแนะนำให้ใช้หลักการใหญ่ ๔ ประการ และหลักการย่อยอีก ๕ อย่าง
โดยอธิบายรายละเอียดให้รู้วิธีการที่ต้องดำเนินการ แต่ น.ส.สวย บอกว่าเคยไปปรึกษาทนาย
ที่อื่นเขาแนะนำว่า เวลาร่วมหลับนอกกับนายจ้างให้เช็ดคราบอสุจิเก็บไว้ในตู้เย็น และไป
แจ้งความตำรวจฐานข่มขืน ผมบอกว่าตามที่ทนายท่านนั้นแนะนำก็ทำได้ แต่อาจจะแพ้คดี
และผิดฐานแจ้ง ความเท็จด้วย ถ้าใช้วิธีที่ผมบอกไปจะเป็นขั้นตอนที่ถูกต้องตามกฎหมาย
พร้อมทั้งมีพยานหลักฐานที่เอาผิดได้ทั้งนายจ้าง และภริยาที่มาข่มขืน กับทั้งได้รับค่าชดเชย
เป็นเงินจำนวนหนึ่ง ในที่สุด น.ส.สวย ไม่เชื่อวิธีการของผม แต่ไปใช้วิธีที่นักกฎหมายท่าน
นั้นแนะนำ ในที่สุดต้องแพ้คดี และต้องถูกดำเนินคดีฐานฟ้องเท็จ เบิกความเท็จ และต้อง้
ชดใชค่าเสียหายให้อีกฝ่าย เสียทั้งตัวเสียทั้งเงิน (สมน้ำหน้า)

ทั้งสองตัวอย่างนี้เป็นช่องทางให้นักกฎหมายบางท่านหาเงินได้โดยไม่ต้องออกแรงมาก แถมไม่
ต้องรับผิดชอบอะไรด้วย เพราะถ้าทั้งสองรายตามตัวอย่างจะฟ้องทนายอีก ก็ต้องเสียเงินเพิ่มอีก
เหตุผลง่ายๆ นิดเดียวคือต้องการจ้างราคาถูกๆ และเชื่อในสิ่งที่ยังไม่มีข้อกฎหมายรับรองว่าถูกต้อง
เป็นแต่คำพูดว่าที่ฟังแล้วน่าเชื่อถืออย่างเดียว นี้ละที่เรียกว่าช่องว่างที่ทำให้ถูกหลอกเสียเงินฟรีๆ